Τα Ανώγεια, έχοντας καταστραφεί τρεις φορές από κατακτητές, είναι κατ αρχήν ένας τόπος μόνιμης αντίστασης.
Φιλόξενοι, αυστηροί και δίκαιοι οι Ανωγειανοί έφτιαξαν μια κοινωνία γεμάτη εκπλήξεις: Νομίζεις ότι κυβερνούν οι άντρες, είναι κοινό μυστικό όμως η κυριαρχία των γυναικών. Οι σκληροί άντρες, που θα έλεγες δεν κλαίνε ποτέ, λυγίζουν με λυγμούς στα μοιρολόγια των γυναικών. Μιλούν πάντα σοβαρά κάνοντας πάντα χιούμορ. Τραγουδούν, χορεύουν ή γράφουν μαντινάδες σχεδόν καθημερινά. Στις πλατείες τους μαζί με τις προτομές των ηρώων θα δει κανείς αγάλματα λυράρηδων. Περπατούν παράξενα στους καλοστρωμένους δρόμους, ίσως επειδή έμαθαν να τρέχουν πάνω σε ακανόνιστες πέτρες. Συμμετέχουν στα κοινά ολοκληρωτικά και μετατρέπουν τη χαρά και το πένθος του κάθε συγχωριανού τους σε προσωπική τους υπόθεση. Μιλούν μια γλώσσα που έχει σώσει την ιδιαίτερη εκφορά του υπερωικού λάμδα που μετέχει του ρω.
Σωκράτης, Επαμεινώνδας, Διογένης, Δημάρατος, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Ισμήνη, Κλεισθένης, Λάμαχος, Αγησίλαος, Μίνωας, Αριάδνη και πολλά άλλα αρχαία ονόματα βρίσκει κανείς ακόμα και σήμερα στα Ανώγεια.
Τα Ανώγεια είναι οι Ανωγειανοί.
